Bizimlə birlikdə “Qayğıdakı tərəfdaşlar” New York UJA-Federasiyası tərəfindən maliyyələşdirilən proqram, Y hər bir fərdin hekayəsini daha yaxşı başa düşmək üçün altı yerli xilaskarın reportajlarını təqdim edəcəkdir. Bu müsahibələr İbrani Çadır Qalereyasında nümayiş olunacaq “Müharibə və Ötəsi Bir Zamanı Yaşamaq: Ruhlu Holokostdan Xilas olanların Portretləri”. Qalereya 8 Noyabr Cümə günü açılacaqdır.
Fredy Seidel lives in Washington Heights. Through this initiative, he has learned more about the Y and plans to become a member of the Center for Adults Living Well @ the Y.
Fredy Seidel(Hannahın hekayəsi: WWW.PETERBULOW.COM)
After Kristallnact, the Seidels realized that it was no longer safe to stay in Germany so they decided to contact a Jewish agency in Breslau to begin preparations to leave. There was a Jewish organization that worked tirelessly to help Jews get out of Germany. The organization’s first priority was helping to get prisoners out of concentration camps, which was a very expensive task because the German government would not let prisoners leave the camps unless they were able to produce a roundtrip ticket out of the country. Fredy’s parents received a telegram at their synagogue on Saturday morning during services from this agency, stating that the agency found money for them to leave Germany and that they should come immediately. The agency had enough money to rescue Fredy’s parents, grandmother, and one of his brothers, Horst. Fredy’s oldest brother Rudi would be sent to Berlin to stay with an interfaith family in the hope that he would receive an affidavit to go to America. However, Rudi would never make it to America; while he was in Berlin, he was picked up from the street and sent to Auschwitz.
İldə 1939, the family left Bremerhaven, Germany and arrived in Shanghai a month later. After getting off the boat, the Seidel’s were taken to the ghetto that had been organized by the local Sephardic community. Fredy Seidel was born on May 1, 1941 in Shanghai, China. While in Shanghai, Fredy’s parents attempted to make a living by doing anything that they could to make money. The conditions were poor and made it very difficult to find work. The ghetto of 25,000 people was fed by a community kitchen that was also funded by the local Sephardic community. The ghetto had one synagogue, which had been built by Russian Jews. The synagogue became known as Ohel Moishe and that synagogue is still standing today.
The Jews who lived in Shanghai ghetto were housed in warehouses that were divided into 10 rooms. Each room provided shelter to 28 people. There were no walls; it was just one large room with bunk beds. Fredy’s mom would use a trunk and tablecloth to make a table for their meals. Conditions were not very sanitary. Misal üçün, the toilet was about 150 feet away from the room, so the Seidel family would keep pot under their bed in case they had to go to the bathroom in the middle of the night. In the morning, they would take their pots to the toilet to dispose of the waste. There were two community showers, one for men and one for women; this did not allow for any privacy. Approximately 3000 people died from malnutrition and unsanitary conditions. Fredy recalls that you were not allowed to leave the ghetto without special permission from the police commissioner.
Not all of the refugees in the ghetto were Jewish. Fredy remembers that there were people who came because they had interfaith marriages. When asked about his community, Fredy states, “For me, I felt a very strong sense of Judaism and a very strong belief in G-d.” While living in Shanghai, Fredy recalls learning a lot about Judaism and what it means to have faith. He goes on to explain that a large portion of the refugees came from a town in Germany called Selisia.
The Jewish community in Shanghai was very tightknit and poverty stricken. People tried to make the best of their time there. The Jews created their own newspaper called the Yellow Post. Fredy recalls the Chinese being very helpful and shared what little they had with the Jewish community.
Fredy attended four Jewish schools within five years in Shanghai. He also attended a British school. Fredy recalls having to attend Anglican services while in the British school. There, the students were punished by the teachers with a bamboo stick, which they used to hit the children. This was very different from his experience in the Jewish schools. He described the Jewish schools as very nurturing. Since there were many refugee students left, a small school was created to accommodate them. There were three students to every teacher. This was not very conducive to learning because of the way the teacher’s attention was decided.
While in the ghetto, Fredy’s fathers tried making a living by collecting old razor blades, sharpening them, and trying selling them to the Chinese, but this did not work out. He then tried to become a shoemaker. Additionally, he was the cantor at Ohel Moshe synagogue.
The Red Cross came to Shanghai and distributed questionnaires to the refugees to figure out who was looking for their relatives. A year later, they came back and posted a large bulletin board on a wall with a list of names of the people they had been looking for. This is how Fredy’s father found out that his oldest son had been murdered in Auschwitz. He also found out that his parents and siblings had all been killed. Fredy remembers, “my father collapsed into the arms of my brother. That’s how people found out what happened to members of their family. It wasn’t the most sensitive way to find out.”
Eventually, the Chinese government told the Jews that they could not stay there any longer. In 1952, the Seidel’s returned back to Germany. They were one of the last thirty families to leave Shanghai. Fredy’s parents would get startup money to rebuild their lives once again in Germany.
When the Seidel’s got back to Germany, it had been divided into East and West Germany. Fredy’s parents were from a German town called Breslau, which had become a part of Poland, and was considered to be a part of West Germany so the restitution that was promised upon their return to Germany did not apply to them. This was financially devastating to the Seidel’s. This made the Seidel’s resort to smuggling good between East and West Germany in order to help them survive. The Seidel’s moved into a small apartment and Fredy’s father became a cantor again. On February 2, the Seidel’s received their visa to come to America. On February 22, Fredy’s mother was admitted to the intensive care unit where she would stay until September and would come out in a wheelchair. Fredy’s bar mitzvah was going to be in May. He was supposed to be the first boy with two Jewish parents to be bar mitzvahed in post-war Berlin. Many rabbis came from all over to be there for this occasion. The night before his bar mitzvah, Fredy and his father decided that they did not want to have the bar mitzvah without his mother being present and healthy again. He ended up waiting until after she was discharged from the hospital to have his bar mitzvah.
The Seidel’s were stuck in Germany for 7 years. In 1959, the Seidel’s made their way to America. The family decided to go to San Francisco to visit one of Fredy’s brothers before settling down in New York. What was supposed to be a two week trip turned into a yearlong stay. While in San Francisco, Fredy worked as a busboy and then a stock boy to try and help his family financially. After his family decided to move to New York, Fredy worked in Gimble’s selling stamps. He had dreams of attending Columbia University and after working at Gimble’s for a short while, his dreams were realized. Fredy enrolled at Columbia University at 20 yaşı var. Although he would be drafted into the army while at Columbia, because of the tropical illnesses he contracted as a child in Shanghai he was not accepted into the army. In his last job, Fredy worked as a paralegal at a law firm for 20 il.
Bu müsahibə Y's Partners in Caring təşəbbüsündən Halley Goldberg tərəfindən aparıldı və YM -ə aiddir&Washington Heights və Inwood -dan YWHA. Həm Y -nin, həm də müsahibin yazılı razılığı olmadan bu materialdan istifadə qəti qadağandır. Burada Tərəfdaşların Qayğısı proqramı haqqında daha çox məlumat əldə edin: http://ywashhts.org/partners-caring-0
İbrani Tabernacle Armin və Estelle Qızıl Qanad Qalereyasıilə qürur duyan ortaqlıqdaYM&Washington Heights və Inwood -dan YWHAsizi evimizə dəvət edirNoyabr / Dekabr, 2013 Sərgi“Müharibə və Ötəsi Bir Zamanı Yaşamaq: Ruhlu Holokostdan Xilas olanların Portretləri” tərəfindən fotoşəkillər və heykəltəraşlıqla: YAEL BEN-ZION, PETER BULOW və ROJ RODRIGUEZ. Yaddaşda xüsusi bir xidmətlə birlikdənin75Kristallnacht -ın ildönümü -Qırılan Şüşə GecəsiXidmətlər və Sənətçinin Açılış Qəbulu, Cümə, 8 noyabr, 2013 7:30 səhər.
Y : ” Onilliklər ərzində Washington Heights/Inwood Y olmuşdur, və olmağa davam edir, sığınacaq axtaranlar üçün sığınacaq, hörmət və anlayış. Qapılarımıza girən və proqramlarımıza qatılan bir çox insan, təsəvvür belə edə bilmədiyimiz sınaq və məşəqqətlərdən keçdi. Bəzi, kim bu sərginin bir hissəsi olacaq, belə bir dəhşət dünyaya sadəcə "Holokost" kimi tanındı – Avropanın altı milyon yəhudisinin sistematik şəkildə öldürülməsi.
Y -də keçmişi xatırlayırıq, o dövrdə yaşayan və ölənlərə hörmət edin, və həqiqəti gələcək nəsillər üçün qoruyun. Özümüzün və uşaqlarımızın xatirinə, müharibənin pisliklərini yaşayanların hekayələrini ötürməliyik. Gələcək üçün öyrəniləcək dərslər var. Müsahibələr Halley Goldberg tərəfindən sənədləşdirilmişdir, "Qayğıkeşlikdə ortaqlar" proqramının rəhbəri. Bu həyati proqram, New York UJA-Federasiyasının səxavətli bir qrantı sayəsində mümkün oldu, Washington Heights və Inwooddakı sinaqoqlar ilə əlaqələri gücləndirmək üçün hazırlanmışdır. “
Birgə sənət sərgimizdə Holokostdan sağ çıxanların portretləri və müsahibələri yer alır, Hannah Eisner, Charlie və Lilli Friedman, Pearl Rosenzveig, Fredy Seidel və Ruth Wertheimer, hamısı İvrit çadırının üzvləridir, Nasistlərdən qaçan bir çox Alman yəhudisinin Amerikaya gəlmək şanslı olduğu bir yəhudi camaatı, 1930 -cu illərin sonlarında qoşuldu. Bundan əlavə, Holokostdan xilas olan Gizelle Şvarts Bulovu da şərəfləndirəcəyik- rəssamımız Peter Bulowun anası və İkinci Dünya Müharibəsindən sağ çıxan Yan Neznanskiy - Y -nin Baş Proqram Sorumlusunun atası, Victoria Neznansky.
Xüsusi Şənbə Xidməti, dinamiklər ilə, Kristallnachtın 75 -ci ildönümünün xatirəsinə (Qırılan Şüşə Gecəsi) Qızıl Qalereya/Y sərgisinin açılışından əvvəl:Xidmətlər dərhal 7 -də başlayır:30 pm. Hamı iştiraka dəvət olunur.
Qalereyanın iş saatları və ya əlavə məlumat üçün sinaqoqa zəng edin212-568-8304 ya da baxhttp://www.hebrewtabernacle.orgSənətçinin ifadəsi: Yael Ben-Zionwww.yaelbenzion.comYael Ben-Zion Minneapolisdə anadan olub, MN və İsraildə böyüdü. Beynəlxalq Fotoqrafiya Mərkəzinin Ümumi Araşdırmalar Proqramının məzunudur. Ben-Zion müxtəlif qrant və mükafatların sahibidir, son olaraq Puffin Vəqfindən və NoMAA -dan, və əsərləri ABŞ və Avropada sərgiləndi. Əsərindən iki monoqrafiya nəşr etdirmişdir. Əri ilə birlikdə Washington Heights -da yaşayır, və onların əkiz oğlanları.
Sənətçinin ifadəsi: Peter Bulow: www.peterbulow.com
Uşaqlıqda anam, Holokost zamanı gizlənmişdi. İllər keçdikcə, onun təcrübəsi, ya da onun təcrübəsi olduğunu düşündüyüm şey, mənə böyük təsir göstərdi. Bu təsir həm şəxsi həyatımda, həm də sənət həyatımda özünü göstərir. Hindistanda anadan olmuşam, kiçik bir uşaq kimi Berlində yaşadı və valideynlərimlə birlikdə ABŞ -a mühacirət etdi 8. Heykəltəraşlıq üzrə Gözəl Sənətlər üzrə magistrlərim var. Holokostdan sağ qalanların bürünc büstlərini məhdud sayda düzəltməyimə icazə verəcək bir qrant alıcısıyam. Bu layihənin bir hissəsi olmaq istəsəniz mənə bildirin.
Sənətçinin ifadəsi :Roj Rodriges: www.rojrodriguez.com
İş bədənim Hyustondan səyahətimi əks etdirir, TX - doğulduğum və böyüdüyüm yer - Nyu Yorka - harada, etnikinə məruz qalıb, mədəni və sosial -iqtisadi müxtəliflik və immiqrantlara özünəməxsus baxış– Hər kəsin mədəniyyətinə yeni bir hörmət qazandım. Yaxşı tanınmış fotoqraflarla birlikdə təhsil aldım, dünyanı çox gəzdi və bu sahədə bir çox ən yaxşı mütəxəssislə əməkdaşlıq etdi. Yanvar ayından, 2006, müstəqil fotoqraf kimi karyeram, dünyanı bölüşmək və yaradıcılığımızı bir bütün olaraq necə həyata keçirmək barədə öz anlayışımdan irəli gələn şəxsi fotoqrafiya layihələri üzərində işləmək prosesinə çevrildi.
