Lige kun nia “Partneroj en Prizorgado” programo financita de la UJA-Federacio de Novjorko, la Y prezentos intervjuojn de ses lokaj pluvivantoj por pli bone kompreni la rakonton de ĉiu individuo. Ĉi tiuj intervjuoj estos montritaj ĉe la Hebrea Tabernaklo-galerio “Spertante Tempon de Milito kaj Pli tie: Portretoj de Spirited Holocaust Survivors”. La galerio malfermos vendredon la 8an de novembro.
Hannah Eisner worked at the Y for 18 jaroj, as an office manager for Project Hope and then as a program director in the senior center. She retired in 1987, but currently is the chair of the chesed committee, attends the Partner in Caring weekly discussion group, and on occasion teaches an origami class here at the Y once a week.
Hannah Eisner(skulptaĵo de Peter Bulow: www.peterbulow.com)
Hannah Eisner was born in Offenbach, Germany on November 12, 1924. She grew up in Offenbach with both of her parents. Her father worked as the vice president of a Jewish owned private bank and her mother was a stay at home mom. After 1934, Jewish children were not allowed to go to public schools, so they were taught by the Jewish teachers who were also not welcome in public schools. This is how the Jewish school in Offenbach came about. Hannah describes, “I did not feel so deprived. We had our own community.” She remembers that Jews were not allowed to go anywhere in town. There were signs outside movie theaters and businesses that said “Jews not wanted.” She explained the treatment of the Jews: “they were treated like nothings. Like vermin.”
Before Kristallnacht, the super intendant of the building that Hannah’s dad worked in asked him for a favor, which Hannah’s father was able to help with. , Hannah and her parents believe that the reason that her father was not taken to a concentration camp and that her apartment was not demolished was because the super intendant paid this favor back. He protected Hannah’s family. Hannah recalls, “I felt almost embarrassed when everyone else’s father was taken, but he was safe. Still, whenever the doorbell rang, one was afraid one would be taken away. One lived in utter fear.” Hannah remembers mostly how much fear she and her family lived in. She states that there was no justice for Jews.
There was a small Jewish population in Offenbach, and during Kristallnacht, almost all of the apartments were ransacked and the synagogue was set on fire. After Kristallnacht, Hannah remembers the devastation that took place and how it affected her and her community. She remembers getting ready to go to school the next day and being told by one of her classmates to go home because there is no school left. Later on, she and one of her friends walked to the school, “we looked into the broken windows, we saw it all black and burned.” Jewish businesses were greatly affected. Their stores were empty, and no gentile dared to go in. She also describes that her father was pushed out of his position at the bank as the bank was taken over by someone else who was not Jewish. “After Kristallnacht, we knew we had to get out if we could.”
After the events of Kristallnacht, Hannah and her family waited their number to be called in order to come to America. She feared that their number would not be called because the American consulate closed over the summer; tamen, their number was called before the consulate closed. While waiting for their number to get called, Hannah and her family prepared for their journey by taking the little money that they had left and buying clothes so that when they reached America, they would have clothes and shoes. Hannah remembers that each day she waited to leave for America, she watched as the Jewish community shrunk.
One of Hannah’s most vivid memories involves her friend Lisel Strauss. When one would receive an affidavit to leave the country, often times the affidavit was not big enough to cover the whole family. The Strauss family did not have an affidavit that would cover all four of them. So the family split up. The father and younger sister, Ellen, went to American first. Lisel and her mother stayed behind with the hope that the father would soon be able to get an affidavit for the two of them. But Lisel and her mother never got out. Ellen married a man who was in the leather business, specifically handbags. The handbags that they made were called the Lisette, which was named after Lisel. (Hannah still has her original handbag, bildigita supre).
Many of Hannah’s relatives perished in Nazi death camps. She had a cousin who was imprisoned in one of the camps. Her cousin found a boyfriend at the camp. The boyfriend had an opportunity to leave the camp, but he decided to stay with Hannah’s cousin. They both ended up being murdered in the camp together.
The Eisner’s came to America in April 1939. Hannah had relatives in New York who rented a room for her family for a short period of time. She remembers, “to my surprise, the freedom here, the abundance…after relatives had picked us up, they rented a room for us until our few belongings did come…they wanted me to buy things in the grocery store. So with my best English I went down and I said ‘can I have an egg or two?’ They said ‘what? Why don’t you take a dozen?’ These were the surprises of an immigrant.” Hannah’s family would rent five bedroom apartments, which was bigger than what they needed in order to rent out rooms to other refugees who could not afford their own apartments. Hannah remembers, “I never had a room of my own. For a long, long time because we rented out two rooms. But I’m glad to be alive.” When they first arrived, Hannah’s father took a job as a door-to-door salesman. This was a tremendous step down from his position at the bank, but it was the only work he was able to get. Eventually, he was fortunate enough to get a job as a shipping clerk. Hannah’s mother worked very little from home; she stitched slippers together.
Hannah was 14 years old when she came to America. She attended junior high school and then George Washington High School. She was a bright student, but did not want to go to college because she would have to go to classes a night. After graduation, Hannah worked as a billing clerk in a slipper manufacturer.
Living through the devastation of Kristallnacht and the Holocaust affected Hannah in many ways throughout her life, but especially when it came to raising her children. She explains, “I was stricter with them because I felt that the others were killed and we survived so [my children] shouldn’t be so silly. So I was stricter on my boys, which I regret now.”
“Hitler made me proud to be a Jew. Hitler made me Jewish.” Hannah was married in 1950 to an Austrian man that she met in America. She has two sons and three grandchildren. Her middle grandson was just accepted into the Israeli Army. She is tremendously proud ofhim.
Ĉi tiu intervjuo estis farita de Halley Goldberg de la Y's Partners in Caring-iniciato kaj apartenas al la YM.&YWHA de Washington Heights kaj Inwood. La uzo de ĉi tiu materialo sen skriba konsento de kaj la Y kaj la intervjuito estas strikte malpermesita. Lernu pli pri la programo Partners in Caring ĉi tie: http://ywashhts.org/partners-caring-0
Hebrea Tabernaklo Armin kaj Estelle Gold Wing Galleryen fiera partnereco kunla YM&YWHA de Washington Heights kaj Inwoodinvitas vin al nianovembro/decembro, 2013 Ekspozicio“Spertante Tempon de Milito kaj Pli tie: Portretoj de Spirited Holocaust Survivors” kun fotoj kaj skulptaĵo de: YAEL BEN-CION, PETER BULOW kaj ROJ RODRIGUEZ. Kune kun speciala Servo en memorode la75th Datreveno de Kristalnokto - la Nokto de Rompita VitroServoj kaj Malferma Akcepto de Artisto, Vendredo, la 8-an de novembro, 2013 7:30 p.m.
Deklaro de la Y : ” Dum jardekoj la Washington Heights/Inwood Y estis, kaj daŭre estas, rifuĝejo por tiuj, kiuj serĉas rifuĝon, respekto kaj kompreno. Multaj, kiuj eniras niajn pordojn kaj partoprenas en niaj programoj, travivis provojn kaj afliktojn, kiujn ni eĉ ne povas komenci imagi.. Por iuj, kiu estos parto de ĉi tiu ekspozicio, unu tia hororo fariĝis konata al la mondo simple kiel "La Holokaŭsto" – la sistema murdo de ses milionoj da judoj de Eŭropo.
Ni ĉe la Y memoras la pasintecon, honoru tiujn, kiuj vivis kaj mortis dum tiu tempo, kaj gardu la veron por estontaj generacioj. Por ni mem kaj niaj infanoj, ni devas transdoni la rakontojn de tiuj, kiuj spertis la malbonojn de milito. Estas lecionoj por lerni por la estonteco. La intervjuoj estas dokumentitaj fare de Halley Goldberg, a "Partners in Caring" programkontrolisto. Ĉi tiu esenca programo estis ebligita per malavara subvencio de la UJA-Federacio de Novjorko, dizajnita por plifortigi rilatojn kun sinagogoj en Washington Heights kaj Inwood. “
Nia komuna artekspozicio prezentas portretojn kaj intervjuojn de pluvivantoj de la holokaŭsto, Hannah Eisner, Charlie kaj Lilli Friedman, Perlo Rosenzveig, Fredy Seidel kaj Ruth Wertheimer, ĉiuj el kiuj estas membroj de la Hebrea Tabernaklo, juda kongregacio, kiun multaj germanaj judoj fuĝantaj de la nazioj kaj sufiĉe bonŝancaj por veni al Ameriko, aliĝis fine de la 1930-aj jaroj. Krome ni ankaŭ honoros holokaŭsto-transvivanton Gizelle Schwartz Bulow- patrino de nia artisto Peter Bulow kaj postvivanto de la Dua Mondmilito Yan Neznanskiy - patro de la Ĉefa Programoficiro de la Y, Viktorio Neznansky.
Speciala Sabata Diservo, kun parolantoj, memore al la 75-a Datreveno de Kristalnokto (la Nokto de Rompita Vitro) antaŭas la malfermon de la Gold Gallery/Y-ekspozicio:Servoj komenciĝas tuj je 7:30 pm. Ĉiuj estas invititaj ĉeesti.
Por galeriaj malfermaj horoj aŭ por pliaj informoj bonvolu telefoni al la sinagogo ĉe212-568-8304 aŭ viduhttp://www.hebrewtabernacle.orgDeklaro de Artisto: Yael Ben-Cionwww.yaelbenzion.comYael Ben-Cion estis naskita en Minneapolis, MN kaj levita en Israelo. Ŝi estas diplomiĝinto de la Ĝenerala Studa Programo de la Internacia Centro de Fotarto. Ben-Cion estas la ricevanto de diversaj subvencioj kaj premioj, plej lastatempe de la Puffin Foundation kaj de NoMAA, kaj ŝia laboro estis ekspoziciita en Usono kaj en Eŭropo. Ŝi publikigis du monografiojn de sia laboro. Ŝi loĝas en Washington Heights kun sia edzo, kaj iliaj ĝemelaj knaboj.
Deklaro de Artisto: Petro Bulow: www.peterbulow.com
Mia patrino kiel infano, estis kaŝita dum la holokaŭsto. Dum la jaroj, ŝia sperto, aŭ kion mi imagis esti ŝia sperto, havis grandan influon sur mi. Tiu ĉi influo reflektiĝas kaj en mia persona kaj en mia arta vivo. Mi naskiĝis en Barato, vivis kiel juna infano en Berlino kaj elmigris al Usono kun miaj gepatroj en aĝo 8. Mi havas Majstrecon pri Belartoj pri skulptaĵo. Mi ankaŭ estas ricevanto de subvencio, kiu permesos al mi fari limigitan nombron da bronzaj bustoj de holokaŭsto postvivantoj.. Bonvolu sciigi min se vi interesiĝas partopreni ĉi tiun projekton.
Deklaro de Artisto :Roj Rodriguez: www.rojrodriguez.com
Mia laboro reflektas mian vojaĝon el Houston, TX – kie mi naskiĝis kaj kreskis – al Novjorko – kie, elmontrita al sia etno, kultura kaj sociekonomika diverseco kaj ĝia unika opinio pri enmigrintoj– Mi trovis renovigitan respekton al ĉies kulturo. Mi lernantiĝis ĉe bone establitaj fotistoj, multe vojaĝis tra la mondo kaj kunlaboris kun multaj ĉefaj profesiuloj en la kampo. Ekde januaro, 2006, mia kariero kiel sendependa fotisto fariĝis procezo de akceptado de personaj fotartaj projektoj, kiuj eliras el mia propra kompreno pri la maniero kiel ni dividas la mondon kaj ekzercas nian kreivon entute.
