ร่วมกับเรา “พันธมิตรในการดูแล” โปรแกรมที่ได้รับทุนจาก UJA-Federation of New York, Y จะนำเสนอบทสัมภาษณ์จากผู้รอดชีวิตในพื้นที่หกคนเพื่อให้เข้าใจเรื่องราวของแต่ละคนได้ดีขึ้น. บทสัมภาษณ์เหล่านี้จะจัดแสดงที่ห้องแสดงฮิบรูแทเบอร์นาเคิล “พ่อของฉันฮีโร่: พ่อของฉันฮีโร่”. พ่อของฉันฮีโร่.
Ruth Wertheimer has been a member at the Y for over a decade. You can find Ruth at the Y for special events and programming, especially at Sunday concerts at the Center for Adults Living Well @ the Y.
Ruth Wertheimer(photography by Roj Rodriguez: www.rojrodriguez.com)
Ruth Wertheimer was born in Mannheim, Germany on June 6, 1931. At the age of one, her father died. Her mother raised her and her older brother in Mannheim, Germany. Ruth’s mother owned a thrift shop in town. Growing up in Mannheim was difficult. She remembers having very little schooling as a child. Ruth recalls experiencing anti-Semitism from a very young age. She recounts being called a dirty Jew as well as being beaten up in the streets. The anti-Semitism was so rampant that Ruth’s brother used to take her to their grandmother’s house. They would avoid main roads to prevent being beaten up. Their mother could not join them because she was busy working at the family’s store.
In Mannheim, Germany, Kristallnacht began on November 10, 1938. Ruth recalls the events of Kristallnacht, “we lived in this place with an Orthodox synagogue that had a rabbi and a cantor. There was an office there for social workers and a Jewish school. These buildings surrounded a schoolyard…It started at 6 in the morning, you heard the noise of the burning buildings…it was terrible. There was a lot of noise and I was scared.” Ruth’s synagogue, The Haupt synagogue, was destroyed that day.
Once the destruction was finished, Ruth remembers her family’s store being completely ruined. “We had a beautiful photograph of my brother in color and they took it and put it out in the street…and wrote underneath ‘dirty Jew.’ Dirty Jew! It was a beautiful picture.” After seeing the destruction, Ruth’s family decided that they should leave the building they were living in. Her grandmother was a diabetic and she used to receive her injections from nuns so the family decided that it would be best to seek refuge with the nuns. The entire way there, they were followed by teenagers who were calling them ‘dirty Jew’. Ruth was able to find protection with the nuns for a while. From there, she and her family left to stay with relatives.
ใน 1940, Ruth’s brother celebrated his bar mitzvah in an Orthodox synagogue in Mannheim. Three weeks after this joyous occasion, she and her family were rounded up and brought to a camp called Camp Gurs in France. Ruth remembers “we had one hour to pack and we didn’t know where we were going. We were put in some kind of recreation hall overnight, I’m not sure anymore, and the next day we were put on a train and we did not know where we were going. I had a grand aunt that was there too and she was with us and she brought sugar cubes and lemon to eat. We had nothing to eat. Finally we arrived in the camp. It was horrible: you had mud up to your knees, you were in a barrack with 20 people maybe. Rat, mice, lice, you name it. You slept on the floor with straw.” After being in Camp Gurs for a year, someone from the organization OSE (Oeuvre de Secours aux Enfants) came to the camp. OSE is a French- Jewish organization that saved hundreds of refugee children during the Holocaust. The representatives from OSE asked the parents in the camp if they wanted to give up their children. Ruth recollects that her mother never wanted to give up any of her children, but with great difficulty, she did. Ruth was given up first. From Camp Gurs, Ruth was taken to Chabannes. After being in Chabannes for some time, Ruth remembers that it was not safe there anymore and some of the older children were taken to Auschwitz. After this, OSE felt that it would be best to move the children.
Ruth was placed with a Jewish family for four months. She was then moved to a gentile family. Ruth remembers, “…my name was not Ruth anymore. I was Renee…I wasn’t Jewish then.” In France, children went to school on Saturdays instead of Thursdays. Ruth went to school on Saturdays. One day at school, the police came and began to question Ruth, “I was always told to tell the truth. So I told the police everything.” She informed the family that she was staying with and that night, social workers from OSE came and took Ruth and placed her in a convent in 1943. She changed her name again to Renee Latty.
While hiding in the convent, Ruth remembers, “I did the sign of the cross with the left hand, you are supposed to do it with the right hand! Then they brought me to church and I didn’t know anything. Everyone was going into a booth so I went too. It was a confession booth. I didn’t know what that was…I didn’t know what to do…I became so Catholic, that you didn’t know that I was never not Catholic.” Ruth stayed in the convent for about a year until the war was liberated.
After the war was liberated, Ruth stayed at different OSE homes. For two years, Ruth did not know where her brother was. She and her brother finally reunited at one of the OSE homes. They then lived in Limoges, France and then near Paris before traveling to America together.
At the age of 15, Ruth, her brother, และ 72 other children traveled to America together on the children transport. They landed in America on September 7, 1946. The boat was overcrowded and many of the children were sea sick. When they arrived in New York, there was a strike at the pier and they could not dock. The OSE was able to arrange for a small boat to come and take the children ashore.
When Ruth first got to America, she lived with an aunt and uncle and says that it was very difficult for her. Shortly after, she moved to Queens with another relative. This relative had a daughter around the same age as Ruth. She remembers starting school and that her relative’s daughter went to a better school than she did. Ruth had a difficult time managing in school and her relatives told her that if she did not finish school, they would kick her out. Because she was having such difficulties in school, Ruth was kicked out in 1948.
Since June 1948, Ruth has lived in Washington Heights. She realized that she had to learn a trade in order to survive so she decided to go to beautician school. She attended the Wilfred Academy and fell in love with her courses. She went on to receive her beautician’s license. Hebrew Tabernacle was the first synagogue she joined since she came to America and she has been a member ever since. She has one son and two grandchildren who live in Wisconsin.
การสัมภาษณ์นี้จัดทำโดย Halley Goldberg จากโครงการ Y's Partners in Caring และเป็นของ YM&วายดับบลิวเอชเอแห่งวอชิงตันไฮทส์และอินวูด. ห้ามใช้เนื้อหานี้โดยไม่ได้รับความยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษรจากทั้ง Y และผู้ให้สัมภาษณ์โดยเด็ดขาด. ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโปรแกรม Partners in Caring ที่นี่: http://ywashhts.org/partners-caring-0
ฮีบรูพลับพลา Armin และ Estelle Gold Wing Galleryในความร่วมมือที่ภาคภูมิใจกับYM&วายดับบลิวเอชเอแห่งวอชิงตันไฮทส์และอินวูดเชิญคุณมาที่พฤศจิกายน/ธันวาคม, 2013 นิทรรศการ“พ่อของฉันฮีโร่: พ่อของฉันฮีโร่” พร้อมรูปถ่ายและประติมากรรมโดย: ยาเอล เบน-ซิออน, ปีเตอร์ บูโลว์ และ โรจ โรดริเกซ. ร่วมกับบริการพิเศษในความทรงจำของ75วันครบรอบคริสตอลนาคท์ - ค่ำคืนแห่งกระจกแตกงานบริการและงานเปิดตัวศิลปิน, วันศุกร์, วันที่ 8 พฤศจิกายน, 2013 7:30 น.
แถลงการณ์จาก Y : ” Washington Heights/Inwood Y อยู่มานานหลายทศวรรษ, และยังคงเป็น, เป็นที่ลี้ภัยของผู้แสวงหาที่ลี้ภัย, เคารพและเข้าใจ. หลายคนที่เข้ามาและมีส่วนร่วมในโปรแกรมของเราได้ผ่านการทดลองและความยากลำบากที่เราไม่สามารถจินตนาการได้. สำหรับบางคน, ที่จะเป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการนี้, ความสยองขวัญดังกล่าวได้เป็นที่รู้จักไปทั่วโลกอย่างง่ายๆ ว่า "ความหายนะ" – การสังหารชาวยิวหกล้านคนในยุโรปอย่างเป็นระบบ
พวกเราที่ Y จำอดีตได้, ให้เกียรติผู้ที่มีชีวิตอยู่และเสียชีวิตในช่วงเวลานั้น, และรักษาความจริงไว้ให้คนรุ่นหลัง เพื่อตัวเราและลูกหลาน, เราต้องส่งต่อเรื่องราวของผู้ที่เคยประสบกับความชั่วร้ายของสงคราม. มีบทเรียนให้เรียนรู้ในอนาคต. การสัมภาษณ์จัดทำโดย Halley Goldberg, ผู้ดูแลโครงการ “พันธมิตรในการดูแล”. โครงการสำคัญนี้เกิดขึ้นได้จากการบริจาคอย่างเอื้อเฟื้อจาก UJA-Federation of New York, ออกแบบมาเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์กับธรรมศาลาในวอชิงตันไฮทส์และอินวูด. “
นิทรรศการศิลปะร่วมกันของเรามีภาพบุคคลและการสัมภาษณ์ผู้รอดชีวิตจากความหายนะ, ฮันนาห์ ไอส์เนอร์, ชาร์ลีและลิลลี ฟรีดแมน, Pearl Rosenzveig, Fredy Seidel และ Ruth Wertheimer, ทุกคนเป็นสมาชิกของพลับพลาฮีบรู, ชุมนุมชาวยิวที่ชาวยิวชาวเยอรมันจำนวนมากหนีจากพวกนาซีและโชคดีพอที่จะมาอเมริกา, เข้าร่วมในช่วงปลายทศวรรษที่ 1930. นอกจากนี้ เราจะให้เกียรติผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ Gizelle Schwartz Bulow- แม่ของศิลปินของเรา Peter Bulow และผู้รอดชีวิตจากสงครามโลกครั้งที่สอง Yan Neznanskiy – พ่อของหัวหน้าเจ้าหน้าที่โครงการของ Y, โปรแกรมทั้งหมดบนเว็บไซต์ Y ถูกระงับชั่วคราว.
บริการพิเศษวันสะบาโต, พร้อมลำโพง, ในความทรงจำในวันครบรอบ 75 ปีของ Kristallnacht (คืนกระจกแตก) ก่อนเปิดนิทรรศการ Gold Gallery/Y:บริการเริ่มทันทีที่ 7:30 น. ขอเชิญทุกท่านร่วมงาน.
สำหรับเวลาเปิดทำการของแกลเลอรี่หรือสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม โปรดติดต่อธรรมศาลาที่212-568-8304 หรือเห็นhttp://www.hebrewtabernacle.orgคำชี้แจงของศิลปิน: Yael Ben-Zionwww.yaelbenzion.comYael Ben-Zion เกิดที่ Minneapolis, มินนิโซตาและเติบโตในอิสราเอล เธอสำเร็จการศึกษาจากหลักสูตรการศึกษาทั่วไปของศูนย์การถ่ายภาพนานาชาติ Ben-Zion เป็นผู้รับทุนและรางวัลต่างๆ, ล่าสุดจากมูลนิธิ Puffin และจาก NoMAA, และผลงานของเธอได้รับการจัดแสดงในสหรัฐอเมริกาและในยุโรป. เธอได้ตีพิมพ์ผลงานของเธอสองฉบับ. เธออาศัยอยู่ที่ Washington Heights กับสามีของเธอ, และลูกชายฝาแฝดของพวกเขา
คำชี้แจงของศิลปิน: ปีเตอร์ บูโลว์: www.peterbulow.com
แม่ฉันยังเด็ก, ได้หลบซ่อนในช่วงหายนะ. นานนับปี, ประสบการณ์ของเธอ, หรือสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นประสบการณ์ของเธอ, มีอิทธิพลอย่างมากต่อฉัน. อิทธิพลนี้สะท้อนออกมาทั้งในชีวิตส่วนตัวและในชีวิตศิลปะของฉัน. ฉันเกิดที่อินเดีย, อาศัยอยู่ที่กรุงเบอร์ลินตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และอพยพมาอยู่ที่สหรัฐอเมริกากับพ่อแม่ของฉันตอนอายุ 8. ฉันมีปริญญาโทวิจิตรศิลป์สาขาประติมากรรม ฉันยังเป็นผู้รับทุนที่จะอนุญาตให้ฉันสร้างรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของผู้รอดชีวิตจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ได้จำนวนจำกัด. โปรดแจ้งให้เราทราบหากคุณสนใจที่จะเป็นส่วนหนึ่งของโครงการนี้.
คำชี้แจงของศิลปิน :โรจ โรดริเกซ: www.rojrodriguez.com
ผลงานของฉันสะท้อนถึงการเดินทางของฉันจากฮูสตัน, TX – ที่ฉันเกิดและเติบโต – ไปนิวยอร์ก – ที่ไหน, สัมผัสกับชาติพันธุ์, ความหลากหลายทางวัฒนธรรมและสังคมเศรษฐกิจและมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์ต่อผู้อพยพ– ฉันพบการเคารพในวัฒนธรรมของทุกคนอีกครั้ง. ฉันได้ฝึกงานกับช่างภาพที่มีชื่อเสียง, เดินทางไปทั่วโลกอย่างกว้างขวางและร่วมมือกับผู้เชี่ยวชาญชั้นนำมากมายในสาขานี้. ตั้งแต่มกราคม, 2006, อาชีพของฉันในฐานะช่างภาพอิสระได้กลายเป็นกระบวนการของการทำโปรเจ็กต์การถ่ายภาพส่วนบุคคลที่เกิดจากความเข้าใจของตัวเองเกี่ยวกับวิธีการที่เราแบ่งปันโลกและฝึกฝนความคิดสร้างสรรค์ของเราโดยรวม
